“[…] Podobną postawę można dostrzec w grupowym przedsięwzięciu Performmikka Internettikka (2010), zrealizowanym przy udziale artystów takich, jak Annie Abrahams, Christopher Bruno, C. Dullaart, Robin Nicolas oraz Igor Štromajer i Brane Zorman. Performance, mający posłużyć jako eksperyment badawczy kontynuujący tradycje sztuki telematycznej, pozwolił twórcom na wspólne przedsięwzięcie pomimo dzielącej ich geografi cznej odległości. Wydawać się może, że sama koncepcja zdalnej współpracy była już dobrze rozpoznana przez działania takie jak The Last 9 Minutes (1977), czy koordynowane, globalne akcje Nam June Paika z lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku, jednak w tym wypadku podstawową różnicą jest przestrzeń, w której pracują artyści. C. Bruno w akcji The Human Browser (2005-2013) wykorzystał zhakowany dostęp do treści pochodzących z Google. Performerzy, wyposażeni w słuchawki, recytowali teksty, które napływały do nich w czasie rzeczywistym, jako ciągi wyszukiwanych treści. Natomiast Igor Štromajer i Brane Zorman w projekcie Ballettikka Internettikka Insecttikka (2010) wykorzystali dwa samodzielnie poruszające się małe roboty-zabawki, rejestrujące obraz za pomocą wbudowanych kamer (vimeo.com/12187260). Materiał zrealizowano w porcie w Hamburgu, gdzie oba roboty, zaprogramowane na autodestrukcję, uległy zniszczeniu, co widzowie mogli zdalnie obserwować, stając się świadkami technologicznego „samobójstwa”. Oba roboty zatonęły w wodach zatoki, przekazując jeszcze przez jakiś czas obraz otoczenia i swoje wzajemne wizerunki. Materiał był dostępny dla widzów w formie transmisji. W tym wypadku performance miał charakter całkowicie zmediatyzowany, zarówno jeżeli chodzi o performera, jako o podmiot, jak i sposób odbioru performance przez publiczność, której zaprezentowano przekaz w czasie rzeczywistym, będący jednocześnie dokumentacją. […]”
Ewa Wójtowicz: RE-PRAKTYKI SZTUKI PERFORMANCE – DOKUMENTACJA, REMEDIACJA, DYSTRYBUCJA SIECIOWA, Sztuka i Dokumentacja N.9, 2013, Gdańsk, Poland / Polska
intima • Igor Štromajer 